De beat van de deejay dreunt door het Velodrome van Sloten als de Duitser Maximilian Levy zich opmaakt voor de 200 meter vliegende sprint. Hij rijdt boven in de baan en zweept ondertussen het publiek op. Dat reageert gretig. Een zesdaagse is toch vooral spektakel. Pas in de derde opwarm ronde maakt Levy echt vaart en heeft hij geen aandacht meer voor het publiek. Vervolgens stort hij zich in zijn sprint om de 200 meter af te raffelen in iets meer dan 10 seconden. Een snelle rekensom leert dat hij daarbij een gemiddelde snelheid haalt van iets meer dan 70 kilometer per uur.

We bezoeken de Zesdaagse van Amsterdam – oftewel de Six Day Amsterdam, zoals het in goed Nederland heet – met z’n achten. We zijn allemaal zelf fanatiek fietser, maar met slechts weinig baanervaring. De zesdaagse is voor ons vooral een mogelijkheid om het fietsen even van dichtbij mee te maken en toppers als Nikki Terpstra in actie te zien. Tijdens een zesdaagse kun je de renners letterlijk en figuurlijk aanraken. Je voelt de luchtverplaatsing als het peloton langs dendert en tijdens de opmaat voor de sprints rijden de deelnemers vlak langs de tribune, geven soms een high five en een van hen pakt zelfs een beker van de railing en reageert quasi teleurgesteld als er geen bier meer in zit. De zesdaagse is inderdaad show en spektakel.

Op de tribune hebben we het beste zicht op het wedstrijdverloop, maar uiteraard bezoeken we ook nog even het middenterrein. Daar ben je het dichtst bij de renners. Daar kun je Nikki Terpstra bijna aanraken als hij zich warm rijdt op de rollen. En daar kun je de geur van hamburgers en derny’s het beste opsnuiven. Want ook dat hoort bij een Zesdaagse.

Toch is er wel degelijk topsport. Zo rijdt het peloton tijdens de Madison Chase voluit. Dit vormt ook het hoofdonderdeel van de Zesdaagse. De teams bestaan uit twee renners die elkaar tijdens dit onderdeel continu afwisselen. Dat geeft een beetje een rommelig beeld, maar na enige oefening is het wedstrijdverloop goed te volgen. Het peloton raast op volle snelheid over de 200 meter baan en de kunst is om als team een ronde voorsprong te pakken op het peloton. Dat lukt het Zwitserse, Oostenrijke en Deense team. We genieten.